နတၳိရဲ႕ ခရီး (ဗုဒၶဂါယာ)
၀ေရာ ဧေကာ၀ သိဒၶေတၳာ။၀သလံ ေဒ၀၀ါဟိနိ ံ။
၀ယဓမၼံ ၀ဇာေပသိ၊
၀ရသကၡီ ၀သုႏၶရီ။
ဘုရားေလာင္း သိဒၶတၳသည္
အကူအညီမပါ တစ္ေယာက္ထဲသာလွ်င္
မာရ္္စစ္သည္ အေပါင္းကို
ေအာင္ႏိုင္ေတာ္မူခဲ့ေလၿပီ။
ပထ၀ီေျမအထုက သက္ေသျပဳခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား။
။
အိႏၵိယအစိုးရ ဟိုတယ္ခရီးနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈ၀န္ႀကီးဌာနက ႀကီးမွဴးက်င္းပတဲ့ International Conferenceတစ္ခု တက္ဖို႔ ၂၀၀၇ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၃ရက္ေန႔မွာ ဗုဒၶဂါယာကို ေရာက္ခဲ့တယ္။ ၄ရက္ေန႔ကေန ၆ရက္ေန႔အထိ က်င္းပတယ္။ အိႏၵိယနဲ႔ ႏိုင္ငံတကာက ပညာ႐ွင္မ်ား တက္ေရာက္ၾကၿပီး “ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ ၂၁ရာစု” ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ ေဆြးေႏြးပြဲေတြ လုပ္ၾကတယ္။ အခမ္းအနား ဖြင့္ပြဲေန႔မွာ တိဗက္ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဒလိုင္လားမား ၾကြေရာက္ၿပီး မိန္႔ခြန္းေျပာၾကားတယ္။ သူေျပာတဲ့စကားေတြမွာ အင္အားေတြ အျပည့္ပဲ။ သူ႕အရင္ ဘီဟာျပည္နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး ေျပာသြားတဲ့ ျမတ္ဘုရားပြင့္ေတာ္မူရာ ဗုဒၶဂါယာဟာ အိႏၵိယႏိုင္ငံ ဘီဟာျပည္နယ္အတြက္ ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ စကားကို ဒလိုင္လားမားက ဒီစကားဟာ အလြန္ က်ဥ္းေျမာင္းလြန္းေၾကာင္း ဒီေနရာဟာ တစ္ကမၻာလံုးနဲ႔ဆိုင္ေၾကာင္း ေျပာသြား ပါတယ္။ က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ ႐ိုးရာအေတြးအေခၚေတြကို စြန္႔လႊတ္ၿပီး ဗုဒၶတရားေတာ္ေတြကို စနစ္တက် ေလ့လာသင္ယူ အသံုးခ်ၿပီး ကမၻာႀကီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ေဖၚေဆာင္ဖို႔ အမွန္တကယ္ လိုအပ္ေနေၾကာင္း စသည္စသည္ ၾသ၀ါဒစကား ျမြက္ၾကားသြားပါတယ္။ မွတ္သားစရာ အလြန္ ေကာင္းပါတယ္။ အင္အားအျပည့္နဲ႔ ရင္ထဲမွာ ႐ွိသမွ် သြန္ခ်သလို ေျပာသြားတဲ့ ဒလိုင္လားမားႀကီးဟာ သာမန္ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ မဟုတ္တာ ေသခ်ာ ပါတယ္။
အစည္းအေ၀း ၃ရက္တာကာလအတြင္းမွာေတာ့ ပညာ႐ွင္ေတြ ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေထာင့္ေပါင္းစံုက ေဆြးေႏြးတင္ျပၾကတယ္။ ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ နားေထာင္႐ံု သက္သက္ပါပဲ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ဒီေလာက္ပဲ တတ္ႏိုင္တယ္။ ဗဟုသုတနဲ႔ အျမင္သစ္ေတြရတာနဲ႔တင္ ကံေကာင္းလွပါၿပီ။ ျမတ္ဗုဒၶပြင့္ထြန္းေပၚေပါက္တဲ့ ေနရာထူးကို ေရာက္ခဲ့ရၿပီ မဟုတ္လား။
ေဗာဓိပင္ေအာက္မွာ အၾကာၾကီး ထိုင္ျဖစ္တယ္။ ဒီေနရာက ေအာင္ေျမ မဟုတ္လား။ ဒါဆို အေနကဇာတိသံသာရံ…စတဲ့ ဥဒါန္းက်ဴးတဲ့ ေအာင္္ဂါထာေတြ မ႐ြတ္ဖတ္ေတာ့ဘူးလား။ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ကို အႏုလံုပဋိလံု ႐ြတ္ၿပီး သံသရာစက္ရဟတ္ က်ိဳးျပတ္ပံုေတြကို မဆင္ျခင္ေတာ့ဘူးလား။ မၿမဲျခင္း ဆင္းရဲျခင္း အစိုးမရျခင္းသေဘာေတြကို ျမင္ႏို္င္ဖို႔ အာနာပါန ကမၼ႒ာန္းကို မစီးျဖန္းေတာ့ဘူးလာ။ အေၾကာင္းအက်ိဳး ဆက္ႏြယ္မႈေတြကို သံုးသပ္ႏိုင္ဖို႔ ပ႒ာန္း ေဒသနာေတာ္ႀကီးကို မပူေဇာ္ေတာ့ဘူးလား။ ေအာင္ေဇယ်တု ေအာင္ဆုေလးမ်ား မေတာင္းဆိုေတာ့ဘူးလား။ ေဗာဓိပင္ႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီး စိတ္ထဲမွာေတာ့ တစ္မ်ိဳးႀကီးပဲ။ ၾကည္ႏူးသလိုလို လြမ္းေမာသလိုလို ရီေ၀ေ၀ ခံစားမိတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္ရမယ္ေပါ့။ ဘာလုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲလို႔ စဥ္းစားရင္း အႀကံတစ္ခုေပၚလာတယ္။ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေဗာဓိေညာင္႐ြက္ တစ္႐ြက္တစ္ေလ ထိုင္ေနတဲ့ေ႐ွ႕ က်လာရင္ ေကာက္မယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ေဗာဓိဓာတ္ေလး ရလိုရျငားေပါ့။ ထိုင္ေနတာ အေတာ္ ၾကာတယ္။ ေညာင္႐ြက္ တစ္႐ြက္စ ႏွစ္႐ြက္စ ေၾကြပါတယ္။ ေကာက္မယ္ျပင္ခါ ႐ွိေသးတယ္။ ကိုယ့္ထက္ လ်င္တဲ့သူေတြက ဦးသြားတာနဲ႔ အင္း…တစ္႐ြက္မွ မရခဲ့ဘူးဗ်ာ။
(ဗုဒၶဂါယာမွာ ျပဳခဲ့သမွ် ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ အဖို႔အစုတို႔ကို ေက်းဇူး႐ွင္တို႔အား အမွ် ေပးေ၀ပါ၏)
4 Comments:
ကုိနတၳိရဲ႔ အေရးအသားေရာ၊ တင္ျပပုံေရာ သိပ္ေကာင္းတယ္ဗ်ာ. ပါဠိစာေပကုိ ဒီေလာက္ထိ ေၾကညက္တာကုိ အထင္အရမ္းၾကီးသြားျပီ. ဆက္လက္ျပီးေရးသားပါဦးဗ်ာ. ခဏခဏလာဖတ္ျဖစ္ပါတယ္.
Yan…မေရးတတ္ ေရးတတ္ပဲဗ်ိဳ႕။ ပါဠိစာေပကိုေတာ့ တတ္ေအာင္ သင္တုန္းပါပဲ။ အားေပးတာ ေက်းဇူးပါဗ်ာ။
အေနာ္ကေတာ့.. သာဓု..သာဓု..သာဓုဗ်ာ..
ကုသုိလ္တရားမွာေနာက္က်တယ္ဆိုတာမရိွဘူေလ...
နတ္ဆိုး
Ah nai…နတ္ဆိုး သာဓုေခၚရင္ေတာ့ အစြယ္ကၽြတ္ၿပီး နတ္ေကာင္းျဖစ္သြားမွာေနာ။
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]